Njedawno su wo přepytowanju rozprawjeli, zo wupućuja z wuchoda Němskeje do zapada pječa předewšěm młode, kwalifikowane a inteligente žony, a zo wostanu zwjetša ći tróšku hłupiši młodźi mužojo we wuchodźe wróćo. Nó haj, to wšak njeje runjewon kompliment za tych muži, kiž bydla we wuchodźe. Ale njedźiwajcy toho přińdu mi při tym wšelake mysle.
Wupućowanje do zapada je wězo problem, kiž tež nas Serbow potrjechi – zahubnje kaž hižo wupućowanje Serbow do Ameriki w 19. lětstotku. Město toho, zo so wjeselimy abo samo hordźimy, zo mamy samo w Texasu (!) potomnikow Serbow, bychmy dyrbjeli so rudźić, zo njejsu tući Serbja wjace we Łužicy. A to přitrjechi za kóždeho Serba a kóždu Serbowku, kotryž a kotraž na přeco Łužicu wopušći. Zwjetša wšak nic dobrowólnje, ale dźěła dla. Haj, haj, kaž smy to hižo w šuli před mnohimi lětami słyšeli, narodne prašenje je tež přeco socialne prašenje.
Město zo Serbja swoje mocy broja we zwadźency wo Wětečanskej (pseudo-?) koncepciji a podobnym, by na přikład zhromadne, koncentrowane napinanje nuzne było, Serbam nawrót do Łužicy zmóžnić. Kwalifikowane dźěłowe městna wězo wšudźe trěbne a požadane su, ale we Łužicy su wosebje trěbne – nas Serbow dla!
Poslednja wěc – jeli něšto na tym je, zo we wuchodźe wosebje mjenje inteligentnych mužow mamy, by to znajmjeńša wujasniło, čehodla we wuchodźe telko wjele plěchatych prawicarjow mamy...
Hdys a hdys přebywam w Smolinach (němsce "Harz"). Tam namakaš w lěsu přeco zaso wulke dźěry, wulke kaž małe doły, kaž doliny. Njemało so zadźiwach, jako so wukopa, zo wužiwa so za tute dźěry tež w němskej rěči słowo "Dolinen" (hlej wobraz tafle z wujasnjenjom inkluziwnje małeho ćišćerskeho zmylka).
